تأثیر تمرین استقامتی شدید بر بیان ژن گرلین (آسیل دار) عضله و تغییر سطح سرمی آن در موش های صحرایی نر

مقدمه: گرلین یک پپتید ترشح شده از معده است و نقش مهمی در تعادل انرژی، چاقی و رفتار دریافت غذا ایفا می کند. این پپتید باعث افزایش اشتها دریافت غذا، و اکتساب وزن می شود. هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر یک دوره تمرین استقامتی با شدت بالا بر بیان ژن گرلین در عضله ی دوقلو و سرم موش های صحرایی نر. مواد و روش ها: به این منظور، 20 سر موش نر صحرایی نژاد ویستار با شرایط وزنی و سنی مشابه انتخاب و به طور تصادفی در 2 گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. گروه مورد با شدت 34 متر در دقیقه (معادل 85%vo2 max)، هر جلسه به مدت 60 دقیقه، 5 روز در هفته و در مجموع به مدت 12 هفته به تمرین روی نوار گردان پرداختند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین و پس از یک شب کامل ناشتایی، موش ها بیهوش شدند و نمونه گیری خونی و بافت برداری انجام شد. برای اندازه گیری بیان ژن گرلین از روش rt-pcr و برای اندازه گیری گرلین پلاسما از روش الایزا (elisa) استفاده شد. یافته ها: این پژوهش نشان داد که تمرین طولانی مدت با شدت بالا موجب افزایش بیان ژن گرلین در عضله ی دوقلو و افزایش سطح سرمی گرلین شد که این افزایش نسبت به گروه شاهد معنی دار بود. هم چنین گلیکوژن عضله ی دوقلو و کبد در گروه مورد نسبت به گروه شاهد کاهش یافت. نتیجه گیری: نتیجه ی این پژوهش از نقش گرلین در تعادل و هموستاز انرژی سلول حکایت دارد، به طوری که تمرین باعث کاهش سطح ذخایر انرژی سلول عضله و کبد می شود در پاسخ به کمبود انرژی، ترشح گرلین افزایش می یابد تا رفتار دریافت غذا را تحریک، منابع از دست رفته ی انرژی را تأمین و تعادل انرژی را دوباره برقرار کند. این امر به نوبه ی خود باعث یک پراشتهایی موضعی در عضله می شود که به موجب آن، بیان ژن مذکور افزایش می یابد تا با اثر بر مراکز اصلی تنظیم تعادل انرژی به بازیافت و تأمین انرژی کمک نماید.